آنها که رفتار رهبر انقلاب را حداقل در ده سال اخیر زیر نظر داشته اند شاید در این نکته متفوق القول باشند که وی به ندرت ضربه و بی احترامی ای را بی پاسخ می گذارد. بهتر بگویم شاید بتوان گفت وی بندرت کینه ی چنین افرادی را فراموش می کند، محکومیت نا عادلانه احمد زید آبادی و رفتاری که با وی پس از دستگیری شده است و عدم دادن مرخصی به وی تنها ظن درست ناظران را در این مورد تقویت می کند. کم نیستند افرادی که فکر می کنند رفتار وی پس از انتخابات ریشه در مشکلات دیرینه وی با موسوی داشت.
امّا این فرزند خلف وی، محمود احمدی نژاد دهن کجی نموده و وزیر مورد علاقه وی را در حین انجام وظیفه به نحو ناشایستی برکنار نموده است. بر اساس الگوی رفتاری وی بعید است که این رفتار بی پاسخ بماند و در حقیقت نشانه های این رفتار در چندین پروژه اصولگرایان حلقه به گوشش دیده می شود. سخنان آتشین توکلی در رد رحیمی، رای اعتماد به وزیر پیشنهادی خارجه و استیضاح وزیر راه محل هایی هستند که می توان انتظار ضربه رهبر را داشت. این بار برخلاف همیشه وی چندان منتظر نخواهد بود و برخلاف احمدی نژاد به مدت طولانی وی را تحت فشار قرار خواهد داد. می بایست منتظر سقوط دومینوی بعدی باشیم تا قرعه به نام که افتد، رحیمی، بهبهانی، یا صالحی.
صالحی در حاشیه امن تری به سر می برد، بهبهانی ضربه کاری نیست و رحیمی پاشنه آشیل.
معقول ترین گزینه رحیمی به نظر می رسد، باید دید.
